Dbamy o Twoją prywatność
Dzięki plikom cookies i technologiom pokrewnym oraz przetwarzaniu Twoich danych, możemy zapewnić, że dopasujemy do Ciebie wyświetlane treści.Wyrażając zgodę na przechowywanie informacji na urządzeniu końcowym lub dostęp do nich i przetwarzanie danych (w tym w obszarze profilowania, analiz rynkowych i statystycznych) sprawiasz, że łatwiej będzie odnaleźć Ci w Allegro dokładnie to, czego szukasz i potrzebujesz.Administratorem Twoich danych będzie Allegro oraz niektórzy partnerzy, z którymi współpracujemy.
Ułatwienia korzystania z naszych stron, prezentowania spersonalizowanych treści i reklam oraz ich pomiaru, tworzenia statystyk, poprawy funkcjonalności strony.Zgodę wyrażasz dobrowolnie. Możesz ją w każdym momencie wycofać lub ponowić w zakładce Ustawienia plików cookies na stronie głównej. Wycofanie zgody nie wpływa na legalność uprzedniego przetwarzania.
polityka plików cookiespolityka ochrony prywatnościOpis
Tytuł: Polska porcelana 1790-1830.
Autor: Halina CHOJNACKA, fotografie wielu autorów.
Wydawca: Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1981, wydanie I. 64 strony, zdjęcia barwne i czarno-białe w tekście, oprawa twarda tekturowa, lakierowana, format 17x17,5 cm.
Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.
Polska porcelana 1790-1830 - Pierwsza w Polsce wytwórnia porcelany powstała w Korcu na Wołyniu w 1790 r. Stało się to dosyć późno, jeśli się zważy, że minęło już osiemdziesiąt lat od odkrycia porcelany przez BOTTGERA. i że od przeszło ćwierćwiecza produkcja jej ustabilizowała się w większości krajów europejskich.
Porcelana, jakkolwiek kosztowna, nie należała już wówczas do rzadkości, i to nie tylko na zachodzie Europy, ale również w Polsce, gdzie korzystano z wyrobów sprowadzanych z sąsiednich krajów, z wielkich manufaktur Miśni, Wiednia i Berlina. Porcelanowe zastawy pojawiły się nie tylko na stołach magnackich rezydencji, ale również - oczywiście „od wielkiego dzwonu” - w dworach szlacheckich i zamożnych domach mieszczańskich.
Mimo pewnego jej spopularyzowania, porcelana pozostawała jednak nadal tworzywem fascynującym swymi nie spotykanymi w innych materiałach efektami plastycznymi i predysponowanym w sposób szczególny do tworzenia w nim dzieł sztuki - tym bardziej że sztuka klasycyzmu przełomu XVIII i XIX wieku wydobywała z porcelany jej nowe, nie znane dotychczas walory. Porcelany używano nie tylko do wyrobu luksusowych wprawdzie, ale użytkowych naczyń stołowych. Jednocześnie bowiem tworzono w niej owe kunsztowne „objets d'art” - wazony, dekoracyjne talerze, filiżanki, a nawet drobne serwisowe zastawy, które - z pozoru tylko użytkowe - pełniły przede wszystkim rolę dekoracji, i były też kolekcjonowane i eksponowane na równi z innymi dziełami sztuki.
Okres świetności porcelany trwać miał już jednak niedługo. Już w latach trzydziestych XIX wieku obserwujemy w Europie, a w tym także i w Polsce. wyraźne objawy regresu. Z chwilą przeżycia się klasycyzmu sztuka dekoracyjna znalazła się niejako w pustce. Zabrakło bogatego źródła inspiracji, którym była dotychczas sztuka antyku. Sięgnięto do innych minionych stylów - z jednej strony do gotyku. z drugiej - do baroku i rokoka, szukając tam źródeł zaspokojenia nowych gustów - wobec budzącej się reakcji estetycznej na zbyt długo trwający klasycyzm. Nie powstała jednak żadna oryginalna twórcza koncepcja. Techniczne zaś udoskonalenie i - co za tym idzie - upowszechnienie porcelany szło w parze z uprzemysłowieniem wytwórczości, nastawionej już na szeroki rynek. W produkcji porcelany, nie budzącej już zainteresowań mecenatu artystycznego, pozbyto się tak wysokich uprzednio ambicji. Jedynie wielkie, na bogatych tradycjach oparte wytwórnie europejskie mogły się poszczycić większymi osiągnięciami. W Polsce. w niekorzystnych warunkach politycznych i gospodarczych epoki rozbiorów, objawy dekadencji wystąpiły szczególnie ostro.
Tak więc opóźnienie wytwórczości porcelany w Polce zadecydowało o tym, że okres jej bujnego artystycznego rozkwitu był stosunkowo niedługi i zamknął się mniej więcej w latach 1790-1830, kiedy to równolegle działały i ambitnie ze sobą rywalizowały trzy manufaktury: Korzec, Baranówka i Tomaszów.
Dzieje polskiej porcelany znane są w sposób bardzo niepełny, rzec można - fragmentaryczny. Przyczyną tego jest niezwykle ubogi stan źródeł archiwalnych, a zwłaszcza brak dokumentów tak zasadniczej wagi, jakimi są akta własne manufaktur. Nieliczne dostępne źródła, dostarczające ułamkowych zaledwie informacji, zostały już wyczerpująco wyzyskane. Wspomnimy tu prace Kazimierza Lepszego, Gustawa Soubise-Bisiera, Stanisława Gebethnera, Ryszarda Stanisława Ryszarda, Leona Chróścickicgo, a zwłaszcza pracę Elżbiety Koweckiej, opublikowaną ostatnio w wydawnictwie „Polska porcelana”; autorka, po wnikliwym przebadaniu wszystkich dostępnych materiałów, stworzyła najpełniejszy w obecnych możliwościach obraz dziejów polskiej porcelany. W naszym szkicu ograniczamy się więc do zasygnalizowania tylko niektórych faktów, mających zasadniczy wpływ na rozwój artystyczny wytwórczości, a całą uwagę zwrócimy ną zinterpretowanie jej form plastycznych i wyświetlenie ich artystycznego rodowodu. Zastrzegamy się przy tym, że będzie to tylko próba, o tyle miarodajna, o ile pozwoli na to mało zaawansowany stan badań, uwarunkowany również i w tej dziedzinie ubóstwem wiadomości archiwalnych...
- Polecam!
Przewidywany przez Allegro czas dostawy na podstawie wcześniejszych dostaw sprzedającego.
Przeglądasz ofertę produktu: Polska porcelana 1790-1830 Halina CHOJNACKA, fotografie wielu autorów. Widzisz ofertę innego produktu? Zgłoś nam to