Sznaucer miniatura – odważny uparciuch

Historia powstania sznaucerów sięga terenów Niemiec oraz Szwajcarii XVI wieku. Protoplastów tej rasy powszechnie używano do ochrony dyliżansów, pilnowania koni w stajniach, tępienia gryzoni i stróżowania. Z czasem zaczęto nazywać je pinczerami stajennymi, a potem po prostu pinczerami.

Bezpośrednio rasa zaczęła kształtować się na terenie Niemiec w XIX w. W 1836 r. dr Ludwik Reichenbach podzielił pinczery na krótkowłose i szorstkowłose. Po raz pierwszy nazwy „sznaucer” w odniesieniu do pinczerów szorstkowłosych użył zapewne w 1842 r. Jeremias Gotthelf (naprawdę nazywał się Albert Bitzius, był szwajcarskim pastorem i pisarzem). W języku niemieckim „die Schnauze” oznacza pysk lub brodę i być może odnosi się do charakterystycznej dla rasy długiej i gęstej brody. W 1895 Josef Berta założył w Kolonii zrzeszenie hodowców Pinscher Schnauzer Verband (w 1921 r. przemianowano je na Pinscher Schnauzer Klub, który skupił wszystkie trzy odmiany sznaucerów). Do Polski przedstawiciele tej rasy trafili w połowie lat 60. XX w. W 1965 r. Elżbieta Chwalibóg sprowadziła psy o umaszczeniu pieprz i sól (Asmodeusz-Iron z Maleho Valu i Elke i Elfi von Heidelbronn). Mniej więcej w tym samym czasie Władysław Kłodziński importował do hodowli Margo czarnego Burki v.d. Speemule i czarną Ilke v. Blumenau.

Wygląd

Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce. Okrywa włosowa sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a nie kręcony i nienastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy, tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, „pieprz i sól” i białe. Wysokość w kłębie maksymalnie 35 cm. Dożywają około 15 lat.

Charakter

Sznaucer miniaturowy to pies bardzo inteligentny, bystry i samodzielny. Jest pojętnym uczniem i chętnie nawiązuje relację z opiekunem. W związku z tym, że nawiązuje głęboką relację z właścicielem, szkolenie powinno polegać na metodach pozytywnych. Niezwykle ważna jest też socjalizacja już od najmniejszego szczeniaka. Młody pies powinien poznawać różne psy, ludzi oraz bodźce zewnętrzne, by nie wyrosnąć na strachliwego psa z problemami behawioralnymi.

Chętnie się bawi i jest psem aktywnym, dlatego nada się zarówno do klasycznych psio-ludzkich zabaw, jak i do „małych” psich sportów np. agility.

Do zabawy z naszym sznaucerem świetnie nadadzą się wszelkie produkty do aportu jak piłki czy frisbee. Ponieważ sznaucer miniaturowy niespecjalnie lubi pozostawać sam w domu, warto rozważyć pozostawienie mu rozrywki. Są też dość łakome, więc można przenieść jego skupienie z poczucia samotności na chęć zdobycia smakołyka poprzez gryzaki i produkty, które możemy napełnić jedzeniem.

Pielęgnacja i zdrowie

W swojej praktyce technika weterynarii zauważyłam, że jedną z kluczowych cech zdrowotnych sznaucerów są problemy dentystyczne. Uważam, że niezbędna jest stała kontrola stanu jamy ustnej naszego sznaucera i stosowanie preparatów do higieny jamy ustnej. Ważne jest też czyszczenie i kąpiel brody. Mogą tam pozostawać resztki jedzenia, których rozkład nie wpłynie pozytywnie na stan włosów i skóry. Odpowiedni szampon oraz grzebień doskonale poradzą sobie z niesforną brodą. Warto też kontrolować pracę serca. Sznaucery mogą mieć skłonności do problemów z pęcherzem moczowym i wzrokiem.

W kalendarz regularnych zabiegów pielęgnacyjnych należy również wpisać regularne czyszczenie uszu odpowiednimi preparatami. Konieczne są też regularne wizyty u fryzjera – strzyżenie i trymowanie. Do codziennego czesania stosujemy pudlówki, furminatory i klasyczne szczotki.

Sznaucer miniaturowy jest odpowiednim towarzyszem dla średnio aktywnego, spokojnego, zrównoważonego i konsekwentnego właściciela. Warto jest skorzystać z psiego przedszkola i szkoleń, by zbudować silną relację z psem oraz wypracować zasady panujące w domu.