Człowiek jest istotą bardzo skomplikowaną i dumną i z tego powodu lubi się stawiać ponad innymi stworzeniami. Jakkolwiek zdania na temat drogi, którą doszedł do swojej obecnej pozycji, są wciąż podzielone i wzbudzają wiele kontrowersji.
Czas czytania: 4 min
Z wykształcenia archeolog, z zawodu bajarz, a z zamiłowania książkofil. Czyta książki i opowiada o nich na stronie przykominku.com. W lekturze najważniejsze dla niego są wywoływane przez słowa emocje. Poza tym grywa i tańczy w rytm muzyki dawnej – ze szczególnym uwielbieniem baroku.
Jeżeli tytuł tej książki wydaje wam się znajomy, to właśnie dlatego, że jest to nowa, graficzna wersja dzieła Harariego. Tym razem czytelnik otrzymuje wersję ilustrowaną przez duet Vandermeulen – Casanave. Pierwsza część nowej wersji nosi podtytuł „Narodziny ludzkości” i opowiada o początkach ludzkości oraz o potencjalnych ścieżkach, którymi człowiek dążył do swojej dominacji na Ziemi. W obrazowy (dosłownie i metaforycznie) sposób Harari zaznajamia czytelnika z kilkoma teoriami, które mogły do tego doprowadzić.
Cała historia przedstawiona jest w formie rozmowy małej Zoe i jej Wujka Yuvala. Dziewczynka jest bardzo ciekawa i zadaje mnóstwo pytań, na które autor cierpliwie jej odpowiada, przy okazji oprowadzając ją po meandrach człowieczej historii. Po drodze dołączają do nich kolejni specjaliści – między innymi z biologii i komunikacji międzyludzkiej. Wyjaśniają oni te zagadnienia, których nie potrafi przybliżyć historyk i pisarz.
Zobacz też: „Homo deus. Krótka historia jutra” Yuval Noah Harari – recenzja
Na tym przede wszystkim polega piękno tej książki. Autor zapowiada temat i dzieli się swoją wiedzą w zakresie, na który pozwala mu jego dyscyplina. Kiedy tylko może, pokazuje, jak bardzo skomplikowanym i wielokierunkowym zagadnieniem była ewolucja człowieka. Czytelnik razem z bohaterką – Zoe – uczestniczy więc w wykładach i rozmowach akademickich i ma okazję zastanowić się nad poszczególnymi teoriami oraz problemami. Wśród nich, między innymi, zapoznajemy się z pytaniem, czy mamy do czynienia z jednym gatunkiem człowieka, czy raczej kilkoma, czy te znane z przeszłości mogły żyć równocześnie i krzyżować się między sobą.
Przeczytaj także: „Księga ludzi. Opowieść o tym, jak staliśmy się nami” Adam Rutherford – recenzja
Oprawa graficzna tej książki umożliwiła dodatkowe formy przekazu. I tak autor serwuje nam serię historycznych periodyków przeredagowanych pod kątem ludzi pierwotnych i późniejszych, a jako pomoc wizualna przy wyjaśnianiu niektórych niuansów występują różne rodzaje teleturniejów. W tych ostatnich uczestnikami są kolejne gatunki człowieka pierwotnego. Jest coś szczególnie wymownego w obserwowaniu Neandertalczyków, Sapiensów i Erectusów w prehistorycznej wersji „Rozbitka”. Autor nie stroni też od wskazania potencjalnych minusów ewolucji. Wzrost śmiertelności przy porodach, wydłużony okres uzyskiwania samodzielności czy osłabienie mięśni to tylko część z nich. Czy osiągnięty efekt był tego wart? To już każdy musi ocenić sam, ale odwrotu i tak nie ma.
„Sapiens. Opowieść graficzna” to fascynująca, rzeczowa, ale niepozbawiona sporej dawki humoru próba sprowokowania własnych przemyśleń na temat tego, skąd pochodzimy i co nami kieruje. Książka została wydana w dużym formacie (A4) i zawiera 240 kolorowych stron, co czyni ją raczej lekturą stacjonarną niż podróżną, ale może też dzięki temu łatwiej zanurzycie się w klimat opowieści. Spróbujcie.
z kurierem z kurierem z kurieremZ wykształcenia archeolog, z zawodu bajarz, a z zamiłowania książkofil. Czyta książki i opowiada o nich na stronie przykominku.com. W lekturze najważniejsze dla niego są wywoływane przez słowa emocje. Poza tym grywa i tańczy w rytm muzyki dawnej – ze szczególnym uwielbieniem baroku.
Korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu
